Opeens besluit ik net even een andere route te fietsen naar huis. De zon schijnt op mijn rug, schelpenzand knerpt zacht onder mijn wielen. Eventjes adem ik met mijn ogen dicht de zoete geur van bloesem in. Er hangt een warme waas boven het slootje waar ik langs rijdt en een paar eenden kijken me wat uilig aan vanonder het bruggetje.

Deze kleine wildernis in de stad is geheel door mensen bedacht en aangelegd. Maar hoe dan? Geniet ik van de bouwtekeningen? Adem ik vol genot de lange vergaderingen voor het bestemmingsplan van dit gebied in? Kom ik tot mijzelf bij het idee van de wethouder die bedacht hier een schelpenpaadje aan te leggen? Haha, het idee. Het resultaat mag er echter zijn. Nee, even voor de duidelijkheid: de mens had de intentie er een mooi rustig paadje aan te leggen, en ok…er ging ook wat bloed zweet en tranen zitten in de planning en fysieke aanleg. Maar het werkelijke genieten zou er niet zijn zonder dat de mens zijn estafettestokje aan moeder natuur had gegeven, of zij nu in de stad woonachtig is of niet. Tot zover reikten de plannen, de aanleg van het bruggetje en het planten van de bomen. Bijna niet noemenswaardig, zo vanzelfsprekend is het voor ons, zo blindelings en automatisch het vertrouwen…maar er was tòch dat vertrouwen nodig dat de natuur nu zijn best ging doen. Weelderig gras zou dichtgroeien langs de oever, sullige dikke eendjes zouden de kindjes tegemoet zwemmen die aan het bruggetje veel te grote stukjes brood in het groenige water zouden laten vallen. Een zonnige waas zou spelen met de overhangende takken boven het water. De mens laat na gedegen denk- en doe-werk los en overziet hoe de natuur zijn dromen en plannen inwilligt. En dit geheel zonder enig opzien! Dat is toch een ongeschreven regel?

Misschien voel je ‘m al. Zo natuurlijk is het inderdaad; maar zo vanzelfsprekend werkt dit principe niet altijd voor mensen, althans niet voor mij..als ik heel eerlijk ben. Ja, er bestaat inderdaad een blind vertrouwen in de natuur en dat zij de gaten in de uitgewerke plannen opvult. Maar als het aankomt op de invulling van mijn uitgewerkte plannen…waar vertrouw ik dan op? Ik sta op en maak enthousiast een lijstje voor de dag. Gedurende de dag streep ik één voor één af wat ik moet doen in die 24 uur. Het enthousiasme dat ik verwacht had te voelen blijft uit, al voel ik me wel enorm opgeladen en ontspannen als ik een vinkje achter de term ‘sporten’ zet. Check!

Ik maak plannen, geef aanzetjes en het leven vult verder in hoe het uitpakt. Waarom voelt het dan soms alsof ik de wereld op mijn schouders draag? Rete-vermoeiend die lijst! Waar blijft het principe nu van de overgave? Ik ‘moet’ van alles en de uitwerking kost energie. En ik ben niet de enige. Om mij heen wemelt het van de actieve slogans: ‘7 manieren om meer uit je dag te halen’ ‘knallen voor 8 uur ’s morgens’ en meer gewelddadigheden. Ik krijg er vooral hoofdpijn van, als ik eerlijk ben. Wat is die obsessie met ‘bam, bam, bam’ toch? Is het iets van de 21e eeuw? Is het iets van onze maatschappij? Begrijp me niet verkeerd, doen is heerlijk! Door je leven fietsen terwijl je doet wat nodig is geeft vervulling! Maar waarom lopen zovelen dan vast in de ‘moetjes’? Waar laat je je plannen en werk los, en laat je het leven, het universum, god, de natuur of hoe je die kracht ook noemt het voor je overnemen zodat jouw werk vorm krijgt? Krijg je meer gedaan als je nog meer je wilskracht uitput? Gaat een plantje sneller groeien als je er intens gefocust naar kijkt? Of heb je een heel vanzelfsprekend gegeven over het hoofd gezien? Het principe dat jouw werk afmaakt en vorm geeft als jij het de kans geeft. De ruimte waarin dat wat zich echt naar jouw wensen wil ontvouwen hier ook de kans voor krijgt. Wat, of misschien wel wie, helpt jou hierbij?

Maak mooie plannen! Bedenk met je scherpe verstand precies hoe deze uitgevoerd kunnen worden. Werk hard! Maar vergeet als dit allemaal goed zit ook vooral niet te vertrouwen op de uitwerking die in stilte gebeurt. Laat los, vertrouw en zie hoe wat jij echt wilt vorm krijgt. Laat het voor je werken, als je durft